H μετάβαση από τη Μητριαρχία στην Πατριαρχία που έγινε κάποτε και από την Πατριαρχία στη Μήτρα που γίνεται τώρα, είναι το σημείο εκκίνησης της σκηνοθετικής μου προσέγγισης της τριλογίας του Αισχύλου.
Η Κλυταιμνήστρα, η Αρχαία Γυναίκα, που προσπαθεί να συντηρήσει τις τελευταίες δόξες της κυρίαρχης Μήτρας σκοτώνει τον «Ξένο» Αγαμέμνονα. Αφού ήδη έχει χρησιμοποιήσει το σπέρμα του, τον καταργεί, σαν παρείσακτο πια, ξενιστή περισσότερο παρά-ξένο.
Η Ηλέκτρα, καταργημένη κι αυτή απ’την κυρίαρχη Μάνα και γι’αυτό επαναστατική, ή θα θελήσει να γίνει αγνότερη, ή θα ποθήσει να ήτανε αγόρι. Γι’αυτό κι αυτή θα σπρώξει τον Ορέστη, τον αδερφό της να σπάσει το λώρο, να καθαιρέσει, να αποκαθηλώσει τη Μήτρα.
Ο Ορέστης σκοτώνει τη μητέρα του προσπαθώντας να απεξαρτηθεί όπως κάθε γιος κάνει μα σπάνια πετυχαίνει.
Και η Αθηνά, μια γυναίκα Θεά, θα δικαιώσει τον Ορέστη, βάζοντας την Ιστορία στην υπηρεσία της Πατριαρχίας.
Μια μακρόχρονη ψευδαίσθηση για τους «κυρίαρχους» άντρες. Τους άντρες-πολεμιστές της πατριαρχικής Ιστορίας, που γυρίζοντας κουρασμένοι στο σπίτι απ’τις μάχες, αποκομμένοι σε μια γωνιά κοιτάζουν δειλά την οικογένεια και μετά για να υπάρξουν, δέρνουν συχνά τις γυναίκες τους. Μόλις πρόσφατα ανακουφιστήκαμε κάπως με την ανακάλυψη του τεστ DNA.
Η μητριαρχική κοινωνία ήταν η κοινωνία που μόνο οι γυναίκες ήξεραν πως τα παιδιά ήταν δικά τους. Η πατριαρχική κοινωνία είναι η κοινωνία που οι γυναίκες ξέρουν ότι τα παιδιά είναι δικά τους, αλλά και οι άντρες έτσι πιστεύουν.
Και τώρα εμείς περνάμε τη μετάβαση από την πατριαρχία, όχι πάλι στη μητριαρχία, αλλά προς τη Μήτρα. Ο αριθμός του παγκόσμιου αποθέματος σε σπερματοζωάρια χρόνο με το χρόνο μειώνεται με γεωμετρική πρόοδο. Η γυναίκα συλλαμβάνει και χωρίς ερωτική πράξη, στο εργαστήριο. Ο άντρας πια δεν είναι αναγκαίος. Μόνο κάποιο σπέρμα.
Ο ποιητής των ποιητών Αισχύλος καταφέρνει να μένει επίκαιρος, ακόμα και στους παράξενους «δύσκολους» καιρούς μας.
Λουκάς Θάνος
|