Ένα μέρος της δημοσιογραφικής ομάδας της Στ΄ τάξης του 22ου Δημοτικού Σχολείου Ηλιούπολης συνάντησε τη θεατρική ομάδα της Παλαιστίνης την Κυριακή 18 Απριλίου και συνομίλησε μαζί τους στα παρασκήνια του θεάτρου του Δημαρχιακού Μεγάρου Ηλιούπολης, λίγο μετά την άφιξή τους στην Αθήνα. Η ομάδα της Παλαιστίνης χρειάστηκε να ταξιδέψει δυο μέρες μέσω του Αμάν της Ιορδανίας, για να φτάσει στην Ελλάδα.
Το παρακάτω κείμενο γράφτηκε από τους μαθητές  με τη βοήθεια της καθηγήτριας γερμανικών κας Αλεξάνδρας Τάταρη.

ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΟΙ: ΠΑΙΔΙΑ ΕΝΟΣ ΚΑΤΩΤΕΡΟΥ ΘΕΟΥ;

«Κοιμάσαι κι ονειρεύεσαι πως ζεις σ΄ένα ασφαλές μέρος, όταν  ξαφνικά ακούς  τη βόμβα να σκάει  δίπλα σου.  Και τριγύρω φαντάσματα. Πως υποτίθεται πως πρέπει να νιώσεις; Κακά τα ψέματα, μόνο αυτός που το βίωσε μπορεί να το καταλάβει.»

- Δεν υπάρχει ζωή σ΄ αυτή την κατάσταση.

Άραγε ποιος είπε αυτά τα σοφά λόγια; Μήπως άνθρωποι μορφωμένοι στα πανεπιστήμια της Δύσης που αναλύουν πολιτικά ή κοινωνικά ζητήματα; Μήπως παντοδύναμοι ηγέτες που αποφασίζουν  για τις τύχες των λαών; Μήπως τεχνοκράτες που διαμελίζουν τα έθνη με βάση τα οικονομικοπολιτικά συμφέροντα; Βετεράνοι πολεμιστές ή μήπως αξιωματούχοι προηγμένων κρατών μετά από βομβιστικές επιθέσεις;

Η αλήθεια είναι ότι αυτά είναι λόγια παιδιών. Παιδιών από την Παλαιστίνη που ήρθαν στην Ελλάδα για να παρουσιάσουν το θεατρικό τους έργο. Ένα έργο που τονίζει  τη δυσκολία του στα ματωμένα εκείνα χώματα. Εφήβων που τους γέννησαν τα χώματα αυτά, τα οποία εδώ και χρόνια βομβαρδίζονται. Στις σκέψεις αυτές καταλαβαίνει κανείς πολλά πράγματα. Από τη μια βλέπει τη δυστυχία και την έλλειψη της ελπίδας και από την άλλη ανακαλύπτει ότι ο φόβος είναι μια πολυτέλεια που την έχουν μόνο οι καλομαθημένοι κάτοικοι των σύγχρονων δυτικών αστικών πόλεων. Αυτά τα παιδιά γεννιούνται θαρραλέοι αγωνιστές.

Γνωρίζουν ότι κάθε έθνος έχει το δικαίωμα στη γη και ξέρουν επίσης πως πρέπει να αγωνιστούν γι΄ αυτό. Τους δόθηκαν υποσχέσεις από φίλους και συμμάχους για μια πατρίδα, μα οι δυνατοί της γης αποφάσισαν ότι αυτοί δεν «αξίζει» να έχουν το δικό τους κράτος. Αποφάσισαν γι΄αυτούς χωρίς αυτούς.

Έτσι οι παππούδες και οι γονείς τους αγωνίζονται επί δεκαετίες για το σκοπό αυτό. Και τα παιδιά γνωρίζουν ότι αυτό θα είναι και το δικό τους μέλλον. Βία, επιθέσεις, συγκρούσεις, κομάντος αυτοκτονίας.

Είναι άραγε ηθικό και δίκαιο να ζουν αυτά τα νέα παιδιά κάτω από αυτές τις συνθήκες; Να μην μπορούν να ονειρευτούν, να οργανώσουν το μέλλον τους; Να ερωτευτούν; Να μορφωθούν; Να οργανώσουν ένα κράτος που θα τους παρέχει όλες τις ανέσεις που απολαμβάνουν τα παιδιά του δυτικού κόσμου; Αντ΄ αυτού να δολοφονούνται από στρατιωτικές δυνάμεις άλλου κράτους και να θεωρούνται ένα απλό στατιστικό παράπλευρων απωλειών;

Δεν πρέπει να υπάρχουν τα «καλά» και τα «κακά» κράτη, οι «καλοί» και οι «κακοί» λαοί, οι «καλές» και οι «κακές» θρησκείες, τα «καλά» και τα «κακά» έθνη. Όλοι οι άνθρωποι έχουν δικαίωμα στην ειρήνη και στη ζωή.

Ο λαός αυτός είναι από τους πιο ταλαιπωρημένους στην περιοχή της Μ. Ανατολής. Ίσως τα παιδιά αυτά μαζί με τα Ελληνόπουλα και τα παιδιά όλου του κόσμου να χαράξουν το δρόμο προς την ειρήνη, να μάθουν τους μεγάλους να ακούνε και να φέρουν την ελπίδα στην περιοχή και τελικά σε όλον  τον πλανήτη. Να αφυπνίσουν τις συνειδήσεις όλων μας για το τι συμβαίνει σε  έναν «επίπεδο» κόσμο ραγδαίων εξελίξεων.